Адрас інтэрнэт рэсурса:

https://pavelrudnev.livejournal.com/2523494.html

Аляксей Стрэльнікаў быў чалавекам, тэатральным крытыкам, які меў права і па факце адказваў за ўсю тэатральную Беларусь. Яго зонай адказнасці былі не асобныя рэжысёры, артысты, драматургі, а ўся яго тэатральная Радзіма. Уся Беларусь была ў ягоным сэрцы. І яно ўвесь час балела. Ён вёў жыццё чалавека, на здароўе якога адбіваецца здароўе тэатральнай рэспублікі. І апошнім часам ні маладым, ні здаровым Аляксей не выглядаў. Стуліўся, пасівеў, змарнеў. Ён хацеў увесь час дапамагаць роднаму тэатру, біцца за яго, ірваць жылы. Хоць не выглядаў як рыцар, як берсерк і агрэсар. Яго стрэлы не былі атрутныя. Наадварот, нязлоснасць і каханне, пакорлівасць і гаротны роздум - ён выглядаў пабітым, нібы вечна прастуджаным інтэлігентам, які працягвае нагаворваць словы кахання з ротам, поўным уласнай крыві.
Ён страціў працу. Яго, знаўцы і гарачага прыхільніка беларускай самасці (як ён расказваў пра старадаўнія п'есы!), звольнілі ці ледзь не ад сябе. Я спытаўся ў яго, як ён жыве: ён кажа, у нас у Беларусі салідарнасць, і калі камусьці ў пад'ездзе хрэнова жыць, пад'езд збірае грошы. Апошні раз бачыліся на нейкім фестывалі пару гадоў таму, я не магу прыгадаць. Ён так радаваўся за Расію, яе тэатральныя поспехі. Аляксей паказваў, як можна адначасова тапіць за нацыянальнае і быць далёкім ад нацыяналізму.
У росквіце некаторых беларускіх тэатральных імёнаў, у трыўмфе беларускай драмы змяшчаецца персанальны ўклад Аляксея Стрэльнікава. Спадзяюся, у рэспубліцы гэтага ніколі не забудуцца. Так, ён працаваў. І вельмі перажываў, што зноў нічога не атрымалася. У культуры ніколі нічога не атрымліваецца. Ён рабіў рыўкі і парыаы, але па-ранейшаму заставаўся апантаным, але аблезлым і пабітым Сізіфам з яго самотнай місіяй. Тэатральная Беларусь ірвалася і кідалася ў нулявыя, у дзясятыя. І зноў адкацілася назад. Гэта ўсё было для Аляксея персанальнай пакутай. Ён не заслужыў смерці. Але цяпер яму падараваны праклятым лёсам спакой. Спакой яго змучанаму нягодамі, бясконцымі фіяска сэрцу.
Я ведаю Аляксея вельмі даўно. Сябравалі, бясконца прызнаваліся ва ўзаемным прафесійным даверы. Чытаю перапіску. Колькі праектаў зроблена, колькі крыжаваных парад, колькі слоў аб нашым агульным куміры Брэхце. Спытаеш яго пра нешта беларускае, а ён усё ведае і тут жа выдае. Урэзаўся яго радок, напісаны пару гадоў таму: "Тое, што ў Беларусі з тэатрам адбываецца, гэта сапраўдны кашмар, гэта і ёсць для мяне сапраўдная страта працы. Але тут я асабіста нічога зрабіць не магу(". Як гэта невыносна: ведаць як і нічым не магчы дапамагчы.Такія людзі, як Аляксей Стрэльнікаў, не могуць не быць у справе, не запатрабаваны.Гэта ганьба.Гэты час заб'е каго заўгодна.

Прабач, Аляксей, і бывай. Няхай табе кожны дзень паказваюць самыя лепшыя нябесныя спектаклі. І не кідай пяро.