"Пачулі" - галоўны Мінскі спектакль года. Я спецыяльна не хацеў яго глядзець у рамках прэм'ернай гарачкі. Паглядзець яго ў абстаноўцы звычайнага глядацкага паказу. Я захоплены, наколькі магутная ў рэжысёра Яўгена Карняга глядацкая падтрымка. Напэўна, спектакляў пяць-шэсць ужо прайшло з прэм'еры, але прыём быў абсалютна прэм'ерны, на які збіраюцца сябры і сваякі. Так прыемна, калі людзі ведаюць, калі трэба пляскаць і як трэба пляскаць, калі спадабалася. Так шкада выдатных мінскіх артыстаў, якія граюць у гаўне для тых, каго прыгналі сілком. У гэтым няма такой сапраўднай тэатральнай праўды.

Я сядзеў акружаны такой паважлівай увагай, што яно захапляе Цябе Самога. у гэтым ёсць нейкая магія сумеснага дзеяння. і нават чувак, які разлёгшыся сядзеў спераду і відавочна выпадаў з гэтай сумеснасці, неяк не сапсаваў ўражанні.

Ой, а пра сам спектакль.

Спектакль пабудаваны на беларускіх фальклорных песнях аб вопыце нараджэння дзіцяці. За музычную частку адказвае Кацярына Аверкава, якая паспрабавала падабраць і аранжыраваць фальклорны матэрыял так, што ад яго наўпрост ляціць прамень магутнай энергіі. Нараджэнне, пакуты, смерць - усе гэтыя сэнсы закладзены ў песнях, і яны наўпрост трапляюць у гледача. Ўзрушаючая мастачка Таццяна Нерсисян ператварае сцэну ў сапраўдны змрочны Дыснэйлэнд, дзе раз-пораз здараюцца ператварэння, атракцыёны, а акцёры заўсёды паказаны прыгожа і па-сапраўднаму магутна. Рэжысёр і харэограф Карняг наўпрост асацыюецца з сучасным танцам, але ў гэтым спектаклі, на мой погляд, вялікая праца была ў тым, каб наладзіць акцёраў на існаванне ў такім змрочным абстрактным прасторы.
Не магу амаль нічога сказаць пра акцёрскія працы, таму што выканаўцы працуюць у масках. Гэта цікавы эфект, ад якога цалкам прыглушваецца псіхалагічная індывідуальнасць, застаецца індывідуальнасць толькі цялесная.
Маёй сяброўцы, з якой мы глядзелі, вельмі спадабаўся эпізод пра двух братоў. Два персанажа былі злучаныя ў галовах. Іх руху і ўзаемадзеяння вызначаны вось гэтай непарыўнасцю. На контровом святле ўсе іх руху знаходзяць асаблівую значнасць. Я вось не ведаю, хто менавіта там выконвае, я нават не магу адрозніць двух персанажаў паміж сабой. Атрымліваецца такая візуальная абстракцыя. Псіхалогіі гэтых узаемаадносін як быццам бы няма. Дакладней яна аддадзена нам на наша меркаванне. Гэта вельмі круты эстэтычны прынцып, які патрабуе настроенасці і ўцягнутасці гледача.
У спектаклі па-майстэрску арганізаваны вось гэтыя сцэны, дзе фізічнае, а не псіхалагічны ўвасабляе сэнсы, і мы як бы падключаемся целам і дамалёўваем самі карціну. Вось жанчына прарываецца скрозь путы да дзіцяці, вось хлопец выбіраецца з груды чорных камянёў (вугалю? і гэтага выканаўцы я дарэчы даведаўся, гэта Арцём Курэнь, ён пазней здыме маску), вось ён жа б'ецца са зграяй сабак.
Я сваю ролю як крытыка бачу ў тым, каб выказваць свае меркаванні, агаляць тыя сэнсы, якія закладваюць выканаўцы. Але шчыра кажучы, я б у гэтым выпадку пасануў. Пра гэты спектакль дакладна пісалі і яшчэ будуць пісаць тыя, хто на ім быў не адзін раз (я ведаю, што мае калегі ходзяць на яго рэгулярна). І будзе больш правільна і больш сумленна ў іх пытацца " пра што гэта?".
Скажу толькі сваё важнае, што ў гэтым спектаклі я бачу вельмі шмат умоўнай "вайны ва Украіне", і гэта дзіўна, таму што спектакль пачалі рабіць яшчэ летась. Хоць нядзіўна, таму што спектаклі Карняка настолькі магутныя і агрэсіўныя, што раней здаваліся гіпербалой агрэсіі, а цяпер прароцтвам.
Для мяне падставай далейшых разважанняў будзе пошук нейкіх момантаў майго асабістага бацькоўскага, бацькоўскага вопыту ў гэтым спектаклі. адзін эпізод пра тое, як бацька корміць дзіця грудзьмі, гэта дакладна пра мяне. цікава разабрацца і пакапацца, што ж там яшчэ пра мяне. але для гэтага трэба ісці яшчэ.