Арыгінал тэксту напісаны Аляксеем на нямецкай мове, а гэта ўсяго толькі электронны пераклад.

РЭСУРСЫ БЕЛАРУСКАГА ТЭАТРА

У Беларусі не так шмат тэатраў. У Мінску жыве амаль два мільёны чалавек і каля пяцідзесяці тэатральных калектываў, якія рэгулярна дзейнічаюць, і толькі дзесяць з іх маюць афіцыйны статус і ўласную сцэну.
Калі мы гаворым аб крызісе тэатра, то гэта ў першую чаргу крызіс інфраструктуры і кіравання, які сур'ёзна ўплывае на якасць тэатральнай прадукцыі.
Ідэалагічная праблема беларускага тэатра на яго цяперашнім этапе: Савецкага Саюза больш няма, няма дакладнага дзяржаўнага заказу, няма грамадскага кансенсусу наконт нацыянальнай ідэі.

Мікалай Пінігін, мастацкі кіраўнік Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы (у іерархіі першага тэатра краіны), мабыць, адзін з нямногіх культурных менеджэраў у сферы культуры, які мае ўяўленне аб агульнай стратэгіі тэатра ў суверэннай Беларусі. Ключавое слова для разумення беларускай культуры - Адрадзенне (Рэнесанс).
Пастаноўка "Чайкі" Антона Чэхава, як ні дзіўна, заснавана на рускай тэатральнай традыцыі чэхаўскага разумення. Псіхалагічны канфлікт паміж персанажамі гульні становіцца метафарай супрацьстаяння паміж людзьмі ў цэлым. Беларускі тэатр паслядоўна ігнаруе сусветныя падзеі, такія як, напрыклад, 9/11 ці вайна ў Іраку. На гэтым фоне спроба Пінігіна загаварыць аб канцы свету выглядае зусім нечаканай.

Беларускі драматычны тэатр "Мабыць?" ("Можа быць?") - пасля кожнага спектакля праводзіцца дыскусія з гледачамі, а сама п'еса ўяўляе сабой так званую "даслоўна-дакументальную драму". У кампаніі часта гавораць ад імя сярэднестатыстычнага беларуса, але ніхто яго не бачыў і не размаўляў з ім. Таму трэба было сабраць серыю інтэрв'ю з цікавымі персанажамі з усёй краіны, і на аснове гэтага матэрыялу зрабіць гульню.
Тэатр раптоўна становіцца апазіцыяй парламенту культуры. У сваю чаргу, прафесійная супольнасць пачала абмяркоўваць дакументальны тэатр, як жанр.
Ёсць яшчэ дакументальныя спектаклі. Са сцэны гавораць аб статусе беларускай мовы, чарнобыльскай катастрофе, эміграцыі, канцы сацыялістычнай эпохі.

Пытанне аб нацыянальнай ідэнтычнасці для Беларусі вельмі цесна звязана з прызнаннем за мяжой. Пра гэта сведчыць самы значны драматычны тэкст адыходзячага года - п'еса "Лондан" Максіма Доска.
Гэты тэкст аб усталёўніку, які не мае добрай адукацыі, які здзяйсняе паездку ў Лондан, дзе ён выйграе фестываль мастацтваў і рамёстваў.
А ў снежні адбылася яе прэм'ера ў Беларускім свабодным тэатры (Беларускі свабодны тэатр - БФТ) у пастаноўцы Уладзіміра Шчарбаня паводле п'есы "Зямля №2" (да яе былі дададзены два тэксты Доска).
Свабодны тэатр - гэтае пацвярджэнне тэзы "дзе мы, тамака і тэатр". Я бачыў, як прэм'ера праходзіла ў офісе, але ўвесну тэатр пераехаў у іншае памяшканне.
У рускай мове слова "дэмакратычны" таксама азначае "існуючы", і гэтая гульня слоў вельмі добра падыходзіць для BFT. Гэтая тэатральная трупа робіць тэатр вельмі "дэмакратычным".

У гэтым артыкуле я паспрабаваў скласці ўяўленне аб тэатральным жыцці Мінска, аб апошніх прэм'ерах, з розных слаёў грамадства.
Чалавечыя рэсурсы - гэта, мабыць, адзінае, чым мае беларускі тэатр у лішку. І магчыма, што гэта, бадай, самае цікавае.